Afgelopen week nam ik deel aan het No Border Camp in Brussel,georganiseerd in het teken van de solidariteit met de sans-papiers en met diegenen die de repressie gelieerd aan het grenzenbeleid ondergaan.Ik sloeg mijn tentje op de terreinen van Tour & Taxis op voor een ganse week.
Een week vol debatten, fototentoonstellingen,workshops,acties en véél politierepressie.Het politiegeweld,waar we zowel fysisch als psychisch mee zijn geconfronteerd was onvoorstelbaar.
Foto door symphatisant No Border Camp.
Zaterdag 25 september:
Als ik met fiets en rugzak uit het station Brussel Noord kom, staan er op het plein enkele politiecombi’s.Deze staan er blijkbaar niet zomaar.Samen met een Parijse vrouw die ook naar het No Border Camp op weg is , worden we nauwlettend in het oog gehouden, wanneer we het plein oversteken.Wegwezen dus, je weet maar nooit,…voor hetzelfde geldt wordt je al tegengehouden om je identiteit te controleren,al moet dan daar wel een reden/motivatie voor bestaan.Het lopen op de openbare weg is een grondrecht en staat alsook zo beschreven in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens(EVRM).De komende dagen zouden mij echter duidelijk maken,dat de politie zich van grondrechten en mensenrechten geen bal aantrekt.
Zondag26 september:
Vandaag wordt er een demonstratie georganiseerd ter herdenking van Semira Adamu aan het gesloten centrum 127bis te Steenokkerzeel.Semira Adamu was een asielzoekster die vermoord werd met een kussen door twee Belgische politie agenten die haar trachtten te “kalmeren” tijdens haar uitwijzing. Zij overleed in 1998.Sindsdien wordt er elk jaar een manifestatie georganiseerd om haar door te herdenken,en tevens staat zij symbool voor de sans-papiers.
We vertrekken in groep naar het station Brussel Noord.Daar aangekomen worden we “ontvangen” door een hele politiemacht met fluo-oranje hesjes aan. Reizigers in het station kijken hun ogen uit het hoofd wanneer we door deze troepenmacht naar het perron worden “begeleid”.Wanneer we de trein nemen naar station Nossegem stapt heel de meute fluo- hesjes mee op. De reizigers op de trein weten niet wat hen overkomt.
We komen aan in het station Nossegem waar tot ieders verbazing het ganse perron is afgesloten door agenten in gevechtstenue. Het blijkt om de politie van Antwerpen te gaan.Het logo op hun uniform liegt er niet om,hun naamkaartjes die normaal met velcro op datzelfde uniform hangen blijken van de eerste tot de laatste verwijderd te zijn. Een agent spreekt ons toe met de bewoordingen dat de demonstratie door de burgemeester niet wordt toegelaten.We worden de trap opgeduwd, waar we vast komen te zitten tussen een peleton agenten voor en achter ons.Ze willen ons doorlaten mits we onze identiteitskaarten tonen en ons laten fouilleren. We weigeren collectief. Na heel veel vijven en zessen worden we dan toch doorgelaten in groepjes van 6.We worden toch gefouilleerd, maar moeten onze paspoorten niet meer tonen. Boven op de brug staan er al reeds een heleboel medemanifestanten ons op te wachten. De politie, ook talrijk aanwezig in burger, filmt iedereen. Persmensen echter, worden in hun hoedanigheid als persvrijheid gehinderd.
De manifestatie wordt uiteindelijk toch gedoogd, begeleid door een immense politiemacht en met een politiehelikopter boven ons. Aangekomen aan het gesloten centrum 127bis tonen we onze solidariteit door slogans te roepen en spandoeken tegen de hekken te houden. Door de gevangenisramen van het gesloten centrum verschijnen zwaaiende handen, witte lakens en handen met de duim omhoog.
Wanneer we een sit-inn voor de poort willen houden loopt het fout. De politie wringt zich tussen ons met politiepaarden.11 mensen worden prompt gearresteerd. De politie wil hen enkel laten gaan als we terugkeren naar het station van Nossegem. Maar wij willen eerst nog graag naar de andere kant van het centrum, voor de sans-papiers die aan die zijde gevangen gehouden worden en waar we onze solidariteit ook aan willen laten zien. De politie zet echter de ganse straat af, en begint ons terug te duwen richting station. Alsof de enorme politie- ontplooiing nog niet genoeg is,duikt er achter de politielinie met paarden nu ook nog een waterkanon op.
Op weg naar het station wordt er nog een vrouw mishandeld, zij werd hardhandig uit de betoging gesleurd en kreeg enkele klappen op het hoofd van de matrak. Enkele minuten later werd er ook nog een fotograaf mishandeld. Het nemen van een foto is blijkbaar een “reden” om deze jongen eveneens hardhandig uit de betoging te trekken,waarna hij achter een betonnen blok werd gesleurd en ineen getimmerd werd. Een advocaat, getuige van het incident, zei dat er geen sprake was van zelfverdediging van de politie agent zijn kant. Het leek er meer op dat die timmerende agent zijn persoonlijke opgekropte frustraties wou botvieren op een medemens. Onbegrijpelijk.
De Antwerpse politie die aan de zijkant van ons lopen duwen dan weer iedereen die een halve voet te dicht binnen de politieomsingeling komt terug naar achter. Aangekomen op de brug voor het station worden onze gearresteerde vrienden en vriendinnen terug vrijgelaten,inclusief de mishandelde vrouw en de fotograaf.De agenten met de fluo -hesjes stappen terug mee op de trein. Enkele mensen die in station Schaarbeek van de trein willen kunnen dit echter niet. De politie blokkeert namelijk de deuren van alle treincoupés. Niemand mag eraf.
Kort na onze aankomst in het Station Brussel Noord worden 5 mensen opgepakt aan een Delhaize winkel en de ganse nacht vastgehouden. Echter,het politieoptreden van vandaag blijkt nog maar een voorproefje te zijn.
Maandag 27 september:
Om 10:00u stap ik mee op de bus van de “Ronde van Brussel Zonder Papieren.”
Een advocate zal tekst en uitleg geven langs de verschillende plaatsen waar me met de bus stoppen.
Ons eerste bezoek is aan de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS
De Commissaris-generaal voor de vluchtelingen is het kantoor waar de asielzoekers hun verhaal van vluchtelingen moeten deposeren. Het is de CGVS die het besluit over de aanvraag neemt. Als we met onze groep voor de Dienst Vreemdelingenzaken staan,gaan plotseling alle rolluiken naar beneden. Geen pottekijkers gedoogd. De politie houdt de wacht voor de deur en verscheidene anonieme voertuigen rijden rond ons heen.
Ons tweede bezoek is een beetje verderop:de Raad voor vreemdelingen-betwistingen. Wij wilden een zitting bijwonen, maar hier heeft de oproerpolitie alles afgezet met Friese ruiters (soort dranghek met prikkeldraad bestaande uit vlijmscherpe mesjes). Het gebouw moet openbaar zijn,maar blijkbaar voor mensen van het No Border Camp momenteel verboden gebied. We worden allemaal gefilmd door agenten in burger.
Met onze bus passeren we ook nog de Begijnenhofkerk, waar tal van belangrijke akties van mensen zonder papieren hebben plaats gehad . In 1999 heeft een bezetting van meer dan een jaar geleid tot de grootste regularisatie campagne in België. Meer recent hebben verschillende bezettingen en hongerstakingen geleid tot partiële regularisatie van de actievoerders.
We passeren ook nog langs de Sint Bonifatius Kerk waar een andere belangrijk bezetting werd gevoerd in 2005. De bezetters hadden een wetsvoorstel ingediend voor een algemene regularisatie. Meer dan honderd bezetters werden geregulariseerd. Een getuige verteld ons over hun strijd.
Al die tijd wordt onze bus gevolgd door de politie.
Kort na de middag ga ik met een vriendin flyeren voor de grote No Border demo op zaterdag.We flyeren aan het station Brussel Noord. Het wemelt er van de politieagenten.We beslissen om te gaan flyeren aan de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS, aangezien we voor de grote demo zéker ook de sans papiers mee willen uitnodigen. Een politiecombi staat aan de overkant van de straat.De agenten verdienen alvast een diploma in “zuur kijken”, maar laat ons gerust.
’s Avonds worden er echter 10 mensen van het kamp door de politie opgepakt die terug kwamen van een concert in kraakpand 123.Reden? Willekeur.
Dinsdag 28 september:
Her en der worden in Brussel stad mensen tegengehouden en gefouilleerd. Reden:” U ziet eruit als activist”. Over straat lopen alleen of in groep begint gevaarlijk te worden. De politie begint jacht te maken op alles wat “anders”is.
Art. 12 van onze Grondwet begint te wankelen:
“De vrijheid van de persoon is gewaarborgd.
Niemand kan worden vervolgd dan in de gevallen die de wet bepaalt en in
de vorm die zij voorschrijft.Behalve bij ontdekking op heterdaad kan niemand worden aangehouden dan krachtens een met redenen omkleed bevel van de rechter, dat moet worden betekend bij de aanhouding of uiterlijk binnen vierentwintig uren”.
Eveneens begint hierdoor het Verbod van discriminatie Art. 14 van het EVRM deuken te krijgen:
“Het genot van de rechten en vrijheden die in dit Verdrag zijn vermeld, moet worden verzekerd zonder enig onderscheid op welke grond ook, zoals geslacht, ras, kleur, taal, godsdienst, politieke of andere mening, nationale of maatschappelijke afkomst, het behoren tot een nationale minderheid, vermogen, geboorte of andere status”.
Woensdag 29 september:
Vandaag stappen we als antikapitalistisch blok mee in de
Europese vakbondsbetoging tegen bezuinigingen. Enfin, dit was toch de bedoeling….Vlak voor we het kamp verlaten krijgen we van het Legal Team te horen dat we weg moeten blijven van het station Brussel Noord en van de metro’s. De politie is al mensen aan het oppakken blijkbaar.We besluiten dan ook maar om een totaal andere weg te nemen dan eerst gepland. Het gevoel om over straat te moeten lopen, constant op je hoede voor mogelijke arrestatieteams is eng. Een paar keer duiken we een nachtwinkel binnen wanneer een politiepatrouille onze buurt komt uitrijden. We zijn ons ook beducht voor anonieme voertuigen van de politie.Een vriendin van mij is compleet verbouwereerd. ”Is dit nog een democratie of wat? Als je al niet meer op weg mag gaan naar een demonstratie?”
Rond 13:00 arriveren we op de Place Bara. Het wordt ons al meteen duidelijk dat we van geluk mogen spreken dat we daar geraakt zijn. De 25 à 30 clowns van Clownistan zijn allemaal opgepakt in de metro Roubicourt. Her en der horen we ook dat er in heel Brussel stad mensen al hardhandig van straat werden geplukt. De politie laat ons weten dat we niet mogen vertrekken met onze geluidswagen. Het hout dat aan de spandoeken hangt is “gevaarlijk”.We willen vertrekken en ons bij de betoging aansluiten, maar zelf als de spandoeken van de geluidswagen worden gehaald en we willen vertrekken zet een anoniem voertuig zich voor de geluidswagen.
Boven ons hangt een politiehelikopter. In de verte zien we de oproerpolitie komen aanlopen. Matrak in de hand, klaar voor de aanval. De man in de geluidswagen zegt ons dat we moeten vertrekken. Als we hier inderdaad nog 1 minuut langer blijven staan, dan sluit de oproerpolitie ons in. Er rest ons nog maar één mogelijkheid:lopen. We willen niet meer dan ons aansluiten bij de vakbondsbetoging die toegelaten is én waarvoor we ook zijn uitgenodigd. Agenten in burger beginnen met telescoopmatrakken op mensen te slaan. Ik stop nog even maar een agent in burger komt woedend mijn richting uitgelopen, matrak boven zijn hoofd houdend. Ik sluit me aan bij 2 vriendinnen en we beginnen verder te hollen. Precies opgejaagd wild. Uiteindelijk slagen we erin om met het antikapitalistisch blok van het kamp ons te herenigen.
We zitten nu eindelijk mee in de betoging. Aan de zijkant worden we gevolgd door zo’n 50 agenten in burger. Na een kwartier beginnen links van ons steeds meer en meer politiewagens vol met oproerpolitie te naderen. Het is ons duidelijk wat de politie wil gaan doen. Voor activisten van het No Border Camp telt het recht op vrije meningsuiting blijkbaar niet. Aan de Hallepoort worden we omsingeld door de oproerpolitie en breekt het politiegeweld in alle hevigheid los. Mensen krijgen klappen op hun hoofd. Er wordt met traangas en pepperspray gespoten. Aan de achterkant van waar ik op dat moment sta, begint te politie ons bijeen te duwen. Diegenen die voor mij staan worden daardoor tegen de politielinie voor ons geduwd, en krijgen daar ook klappen. Zelfs al zou ik mijn benen nu intrekken, ik zou gewoon blijven hangen tussen mensenlichamen. Sommige mensen krijgen geen lucht meer. Het traangas zorgt er voor dat we bijna ook niets meer kunnen zien.
Voor mij neus wordt een medeactivist door de politielinie geschopt door oproerpolitie. Een tiental seconden later ligt er links van mij een man op de grond met een hevig bloedende hoofdwonde. Ondertussen zijn we erin geslaagd om rond deze man te gaan zitten om hem te beschermen tegen nog meer klappen. Iemand van ons Medical Team probeert zo goed als hij kan de hoofdwonde te stelpen. Bloed stroomt over het asfalt. Achter ons blijft de politie op medeactivisten meppen. Mensen vallen. Een vriendin van mij kruipt op handen en voeten door een plas traangas.Dit lijkt wel oorlog. Een betere bewoording zou echter staatsterreur zijn.Verscheidene vakbondsmensen achter de politielinie beginnen “Solidariteit” te roepen. Eén vakbondsman roept dan weer op tot kalmte “ Politiemensen zijn ook werkmensen gelijk ons,laat ze hun werk doen!” Ik hoop voor hem dat hij nooit zo wordt aangepakt met zijn vakbond door de politie.Ik heb een flauw vermoeden dat zijn uitlatingen dan al heel snel anders zouden klinken. Journalisten wordt het ondertussen onmogelijk gemaakt om te filmen of te fotograferen. De politie dreigt ermee camera’s op de grond te zullen smijten.
Buiten tal van inbreuken op de Grondwet en het EVRM is de politie er nu ook in geslaagd om de Inperking van de toepassing van beperkingen op rechten Art. 18 met de voeten te treden:
“De beperkingen die volgens dit Verdrag op de omschreven rechten en vrijheden zijn toegestaan, mogen slechts worden toegepast ten behoeve van het doel waarvoor zij zijn gegeven”.
Politiegeweld van dit allure past daar zéker niet in. En als er dan al een doel zou geweest zijn, ten behoeve van wat dan?
Dat de politie er duidelijk lol in had werd kort nadien ook nog eens zéér duidelijk. Alle arrestanten werden in een zijstraat geloosd (lees geduwd, bij haren getrokken, geslagen) om daar per politiebus afgevoerd te worden. Rechtstaan was niet toegestaan of je kreeg klappen.
De agenten waren aan het opscheppen tegenover elkaar wie ze waar hadden geraakt en hoeveel keer. Enkelen onder hen kloegen erover dat hun ogen brandden van het traangas.2 ambulances arriveren. Buiten de man met de zware hoofdwonde is er nog een jonge vrouw neergeknuppeld met een hoofdwonde. Het bloed druipt via de achterkant van haar T-shirt naar beneden.
Een agente trekt me recht om me naar de politiebus te brengen. In haar ruwheid duwt ze me tegen een geparkeerde camionette die links van de bus staat. Gevolg; de spiegel ligt eraf.
In de politiebus zit ik achteraan bij een groep gearresteerde vrouwen van verschillende nationaliteiten. De twee mannelijke agenten die eveneens achteraan in de bus staan beginnen seksistische prietpraat te verkopen over onze borsten en ze schijnen een beslissing te willen nemen over op welke vrouwelijke arrestant ze “graag eens zouden willen opkruipen”.
Een vriendin van me die naast me zit haar bloed begint te koken. Negeren blijkt nog de beste oplossing. Al komt de stoom ook bijna uit mijn oren. Als afsluiter, vlak voor we de politiekazerne in Etterbeek worden binnengebracht eindigen de seksistische agenten met de bewoordingen: “Als we die vrouwen nu eens op onze politiepaarden zetten en hen laten galopperen, dan kunnen we hun tetten op en neer zien gaan”. Deontologische code van de politie blijkt een hol begrip. Nochtans omvat deze:
“Als medewerker wordt van u verwacht dat u de code niet alleen gaat naleven en hanteren, maar ook actief zal promoten. Het is immers de bedoeling dat elke medewerker de code toepast in zijn dagelijkse activiteiten en de concrete impact ervan toont aan de burger. Het imago van de politie in onze maatschappij wordt onder meer hierdoor beïnvloed en dat belangt ons allen aan. Een gedrag coherent met de filosofie van een gemeenschapsgerichte politiezorg en in de geest van de deontologische code is een garantie voor een sterke, gerespecteerde en aanvaarde politie. Gepast gedrag is noodzakelijk om het vertrouwen van de bevolking en van de bevolkingsgroepen blijvend te winnen en de geloofwaardigheid verder uit te bouwen. Dit zal vervolgens uw taakuitoefening makkelijker maken. En de werksfeer, die kan er alleen maar beter bij varen…”
Gepast gedrag? De concrete impact van hun deontologische code hebben we vandaag inderdaad alvast mogen ervaren. Het vertrouwen van de bevolking en de geloofwaardigheid zijn ze alvast kwijt.
Of dat die deontologische code ook toelaat dat de genaamde colson-bandjes die tijdens arrestatie werden aangebracht zo hard worden aangetrokken dat de bloedcirculatie wordt afgesneden valt eveneens te betwijfelen. Of dat wij ons als vrouwen op den duur genoodzaakt zagen om te plassen onder de politieceldeur door, omdat we niet naar de WC mochten gaan? Of het nemen van foto’s tijdens een administratieve aanhouding? (Ik heb me er tegen verzet door hun op de wet te wijzen, maar werd toch met geweld op de foto gezet).
In totaal werden zeker zo’n 300 mensen administratief aangehouden. Als kers op de taart ontkende politiewoordvoerder Christian De Coninck dat cijfer en herhaalt dat exact 148 personen preventief opgepakt werden op verschillende plaatsen. Ze werden administratief aangehouden omdat ze in het bezit waren van “voorwerpen die niet in een betoging thuishoren”. De Coninck kon niet bevestigen dat de arrestanten deel uitmaken van het kamp en zei daarvan niet op de hoogte te zijn.
Wat die “voorwerpen die niet thuishoren op een betoging” dan al dan niet mogen geweest zijn blijft een open vraag. Niemand van ons werd gerechtelijk aangehouden voor bv verboden wapendracht.
Na 8 uur cel werden we allen vrijgelaten, het Legal Team op het kamp had de handen vol met het noteren van alle klachten van geweld, mishandeling en dergelijke.
Ook de Liga van de Mensenrechten en Bruxelles Laïque stuurden een persbericht de wereld in om het politiegeweld aan de alarmbel te hangen:
Donderdag 30 september.
Deze morgen organiseren we met enkele mensen van het klimaatactiekamp een actie naar aanleiding van de informele topvergadering van Ecofin, de Raad voor Economische en Financiële Zaken van de Europese Unie. De actiegroep Precarious United organiseerde naar aanleiding van de top een actiedag tegen lobbying in de Europese instellingen. Het klimaatactiekamp nam deel aan de actie met een affiniteitsgroep van zes activisten. We kozen BP uit als doelwit omwille van de gevolgen van het olielek in de Golf van Mexico.
Onze actie hield ruim een uur stand en we konden op heel wat bijval en ondersteuning van omstaanders rekenen. Om 12u45 werden we allen gearresteerd en overgebracht naar het politiecommissariaat aan de Kolenmarkt. Daar kregen we te horen dat we om 21:00u zouden worden vrijgelaten.
Samen met 3 vrouwelijke medeactivisten werden we opgesloten in een cel. We hadden enkele matrassen en dekens én een WC pot (al stonk die uren in de wind). Vermits we toch enkele uren gingen vastzitten probeerden we wat te slapen, sloegen een babbeltje, bon, de tijd passeerde én we waren tevreden over onze actie. Rond 16:45u veranderde de stemming in onze cel echter. De celdeur werd opengedaan en een Duitse vrouw werd onze cel ingeduwd en werd aangemaand om haar pantalon uit te trekken die ze onder haar broek aanhad. Over het waarom kregen we echter geen uitleg. In een tijdspanne van enkele minuten werden er nog 3 vrouwen bij ons de cel ingeduwd,sprakeloos en in huilen uitbarstend. De laatste vrouw werd onze cel ingeduwd in haar onderbroek en hield haar zichtbaar pijnlijke linkerarm vast. Omdat we zagen dat deze Duitse vrouwen helemaal over hun toeren waren lieten we hen eerst op adem komen, alvorens te vragen wat er gebeurd was.
Het groepje vrouwen was samen met 2 mannen op weg naar de GESUS , een gekraakte kerk waar een workshop doorging. Toen ze aan een zebrapad de straat wilden oversteken werden ze ingesloten door politievoertuigen, hardhandig tegen de grond gesleurd,geboeid en de combi’s in gesmeten.
Als reden voor hun arrestatie kregen ze dit te horen “ Jullie zien eruit als activisten”.
Op het politiecommissariaat, vlak voor ze bij ons in de cel werden geduwd werd aan de vrouwen iets gevraagd in het Frans, hetgeen ze niet verstonden. Daarop werden de vrouwen één voor één door mannelijke agenten vastgepakt, een cel ingesleurd, op een matras geduwd, aan hun haren getrokken, armen haast brekend, waarop de mannelijke agenten hun broek uittrokken. Nadien moesten ze in hun onderbroek door een linie mannelijke agenten lopen, die daarbij seksistische opmerkingen maakten.
Dat dit kan is ronduit schokkend! 1 van de bevriende mannen die de Duitse vrouwen vergezelden was de dag ervoor ook al een keer opgepakt (van straat gesleurd) omdat hij er als “activist” uitzag.
Gedurende de rest van de dag was er niemand van politiepersoneel te bekennen op de gang. Iemand kan gerust dus enkele uren dood in de cel liggen, alvorens dit ontdekt zou worden. En werd er dus ook geen water aan ons gegeven. Toen we om 21:00 haast stikten van de dorst, zijn we op deur beginnen kloppen. De agenten die ons 1 glas water per persoon gaven zeiden dat als we nog eenmaal op de deur zouden kloppen, we de volle 12 uur administratief zouden worden aangehouden worden.
Kort daarop werden we vrijgelaten en waren we zeer blij dat het Legal Team ons voor het politiecommissariaat opwachtte met eten en drinken. Echter, de politierepressie was hiermee nog niet gedaan. Toen de Duitse vrouwen werden vrijgelaten bleek dat al hun spullen, jasjes, geld, rijbewijs, verzekeringskaart,….in de vuilbak was gesmeten dor de agenten die hen hadden gearresteerd. De advocate van het Legal Team kon nog bekomen dat de meisjes hun spullen mochten gaan zoeken in de vuilnisbakken, tevergeefs, alles was weg. Een agent maakte nog de opmerking dat “het geld als extraatje zou kunnen dienen bovenop het loon van zijn vriendin”.
Omdat wij buiten wachtten tot de vrouwen terug buiten kwamen, vonden enkele agenten er niet beter op dan tegen ons te zeggen dat we onmiddellijk moesten oprotten voor “hun” commissariaat. Ze voelden zich “bedreigd” door onze aanwezigheid. Als we niet ophoepelden zouden ze ons arresteren. We verplaatsten ons daarop naar de Grote Markt,de advocate bleef voor het commissariaat staan, de toegang tot het commissariaat werd haar ondertussen geweigerd. Men wou haar ook niet zeggen wie de commissaris van dat commissariaat was.
We stonden nog maar 2 seconden op de Grote Markt, toen diezelfde agenten die ons zeiden op te hoepelen voor onze neus een man arresteerden in ware Rambo-stijl.
Vrijdag 01 oktober.
Vanavond was er om 19:00u een demo gepland tegen de gesloten centra en tegen gevangenissen in het algemeen.Deze zou startten aan het Zuidstation. Zou, want zover is het niet gekomen. Toen wij rond 19u20 arriveerden als observators om gebeurtenissen te kunnen doorgeven aan het Legal Team bleek er al een heel deel mensen opgepakt te zijn. De politie was in gevechtsuniform en in burger aanwezig in en rond het station. Er was een samenscholingsverbod uitgevaardigd. Deze papieren hingen op in het station. Er stond wel wat interessants op deze papieren. Op het moment dat wij deze papieren (3 in het Frans, 3 in het Nederlands) wilden meenemen terug naar het kamp werden we door politie vastgegrepen. Als reden van onze arrestatie kregen we te horen: “ Verkeerde plaats, verkeerde tijd”. Het betrof wederom agenten van de Antwerpse politie.
We werden opnieuw naar de politiekazerne van Etterbeek gebracht, waar we arriveerden rond 20:05u. Eerst werden alle vrouwen bijeengezet in een cel. Sommige van de colsonbandjes waren opnieuw zo hard aangespannen dat deze in de polsen sneden van enkele arrestantes. Aangezien de politie deze niet wenste los te maken deden we dit dan maar zelf. Onder ons zaten ook veel minderjarigen en mensen die met de demo niets te maken hadden. De politie begon vervolgens hardhandig één voor één vrouwen uit de cel te sleuren. Omdat wij als vrouwen het geweld van de afgelopen dagen zo beu waren, besloten we om tot een actie over te gaan. Met de colsonbandjes die we hadden losgemaakt, maakten we een grote lussenketting waarvan ieder van ons één arm in vastmaakten. Het was een collectieve beslissing, we konden niet toelaten dat men onze vriendinnen één voor één mishandelden en seksueel intimideerden.
Toen de politie de deur van het cellenblok opnieuw opende was er op hun gezicht eerst verbazing te lezen, die sloeg onmiddellijk over in woede. Een agent begon met een matrak te slaan, enkele agenten begonnen te schoppen. Wij bleven slogans roepen. 2 vrouwen werden vervolgens uit onze colson-lock-on geknipt en bij hun haar uit de cel gesleurd. Hierop begonnen de mannelijke arrestanten slogans te roepen, kortom het kot stond op stelten. De politie begon ons nadien één voor één terug los te knippen, maar ze trokken niemand meer hardhandig uit de cel.
Toen ik moest “aanschuiven” om mijn zakken leeg te maken, zag ik nog wel 2 vrouwen afgevoerd worden naar een cel, handen achter hun rug omhooggetrokken, het uitschreeuwend van de pijn. Toen ik de agenten zei dat dit schandalig was; kreeg ik als antwoord: “Moet gij ook een pak rammel hebben misschien?”.
Rond 22u30 werden er nog steeds gearresteerde mensen binnen gebracht. De politie was blijkbaar bezig met opnieuw jacht te maken op alles wat er “als activist” uitzag. Een vrouw werd gearresteerd toen ze uit een café aan de Hallepoort kwam, ze had dreadlocks,…een andere vrouw en haar vriend werden opgepakt aan de Hoogstraat. De vriend werd eerst 3 keer met zijn hoofd tegen de muur geramd. Nog enkele vrouwen werden de cel binnengeduwd, armen helemaal omgedraaid. Een vrouw die eerst de papieren wou lezen waarvan de politie wou dat ze die ondertekende, werd getackeld op de grond en haar rechterarm werd omgedraaid.
Een gearresteerde vrouw werd opgepakt omdat volgens de politie er een bommelding zou zijn geweest aan het adres van de Europese Commissie, hetgeen lulkoek bleek te zijn.
Om 02u05 werd er een vrouw de cel ingeduwd die net getuige was geweest, van hoe ze een andere vrouw bewusteloos uit een cel hadden gesleept. Opnieuw stond het kot op stelten.
Een vrouw werd uit onze cel gehaald en we zagen haar ook niet terug, bleek dat de politie haar letterlijk buiten had gesmeten met de boodschap: “Wij willen je hier niet, ga naar je eigen land”.
Opnieuw werd ons het geweigerd om naar de WC te mogen gaan, dus opnieuw moesten we plassen onder de deur door. We werden vastgehouden tot 05u30 ’s morgens. Blijkbaar probeerde de politie om op deze manier een uitputtingsslag voor de grote demo die om 13:00u startte aan het Maximiliaanpark te bekomen.
Ze hadden echter pech.Ondanks dat we maar enkele uren slaap hebben gehad, ondanks alle politierepressie stonden we daar en werd onze slotdemo een daverend succes met 1400 deelnemers.
Diezelfde dag zijn 3 activisten een rekruteringsevenement van de politie in Elsene(Brussel) binnengestapt om vragen te stellen over het politiegeweld tijdens het No Border Camp. Ze hebben er hun bezorgdheid geuit over het beledigende, seksistische, psychotische en corrupt gedrag van de politie in Brussel, de vermeende hoofdstad van Europa. Eén van de activisten die kwam spreken op het evenement was eerder al gearresteerd op een bus voor de manier waarop hij keek. Hij werd gedurende 24 uren op basis van een nep-aanhouding vastgehouden, vernederd en zijn portemonnee en paspoort werden ‘verdwenen’. Andere vragen op het evenement gingen over het seksueel misbruik van een aantal vrouwen in Brussel door de politie.
De activisten werden zenuwachtig door de politie weggesleurd voor een geschokt publiek. Ze werden meer dan 8 uur administratief vastgehouden zonder voedsel of water. Hun dictafoon werd ook afgenomen en het geheugen ervan gewist.
Twee van hen werden vrijgelaten na 8 uur. Op veeleisende af te vragen waarom hun vriend nog in hechtenis zat, werden ze bedreigd met arrestatie en letterlijk weggejaagd uit het politiecommissariaat door een agressieve politieman. Na 10 en een half uur werd de laatste activist ook vrijgelaten.
Dat het politiegeweld een staartje gaat krijgen staat al zeker vast. Dit kan niet zomaar voorbij laten gegaan worden,….. Een demo om het politiegeweld aan te klagen wordt voorbereid.
Mensen die een klacht wensen in te dienen naar aanleiding van het politiegeweld kunnen dit doen via het Legal Team: juridixnbc@vluchteling.be
Voor je klacht hebben ze nodig:
- Naam en voornaam
- Adres
- Geboortedatum
- Optioneel: mailadres,telefoon
- Een gedetailleerde beschrijving van je klacht tijdens arrestatie of detentie:(slagen, diefstal,seksuele intimidatie, verwondingen,..)
Als je nog verwondingen hebt, laat deze dan vaststellen door een dokter!
Sluit je aan bij de facebookgroep rond de politiebrutaliteiten tijdens het No Border Camp:
Linken:
Externe links
Hermans Anja's Blog 